1

Waarom, o God, zijn wij in eeuwigheid
Van Uwe gunst en onderstand verstoken?
Hoe kan Uw toorn dus tegen ons nog roken,
Die schapen zijn, zelfs door Uw hand geweid?

2

Herdenk de trouw, aan ons voorheen betoond;
Denk aan Uw volk, door U vanouds verkregen;
Denk aan Uw erf, het voorwerp van Uw zegen;
Aan Sions berg waar G’ eertijds hebt gewoond.

3

Ruk spoedig aan, verdubbel Uwe schreên;
Zie, hoe de stad verwoest ligt en vergeten;
Des vijands macht heeft alles neergesmeten,
Uw heiligdom verdorven en vertreên.

4

Uw vijand heeft ter plaatse van ’t gebed,
Gelijk een leeuw gebruld bij ’t zegevieren.
Zelfs, U ten schimp, heeft hij zijn krijgsbanieren
In trotsen moed, tot tekenen gezet.

5

Elk woedt om strijd, en toont zich onbeschroomd;
Men houwt en hakt, dat poort en binten beven,
Gelijk men slaaft, om bijlen aan te geven,
En ijv’rig kapt in ’t hoog en dicht geboomt’.

6

Dus hebben z’ ook, doldriftig, onbesuisd,
Graveerselen, pilaren, wanden, bogen,
Wier kunstsieraad de lust was van elks ogen,
Met zwaard, houweel en hamer woest vergruisd.

7

Uw heiligdom is door het vuur verteerd;
Niets heeft zijn glans voor ’t woên des gloeds beveiligd.
Uw schoon paleis, Uw woning is ontheiligd,
Ten gronde toe in puin en as verkeerd.

8

“Laat”, zeiden zij, “laat ons het ganse land,
Geplunderd, voor onz’ overmacht doen zwichten!”
Hun wrede vuist heeft al de Godsgestichten,
Uw Naam ten hoon, verbrijzeld of verbrand.

9

Wij zien aan ons, na al dit ongeval,
Geen teek’nen meer van Uwe gunst gegeven.
Niet een profeet is ons tot troost gebleven;
Geen sterv’ling weet, hoe lang dit duren zal.

10

Hoe lang, o God, zal in dit zwaar verdriet,
De vijand ons zijn wrede trotsheid tonen;
Zal hij Uw Naam in eeuwigheid dan honen?
Neen, ’t kan niet zijn; dat duldt Uw glorie niet.

11

Ach, waarom trekt G’ Uw hand dus van ons af,
Uw rechterhand, die ons ten steun kan strekken?
Ai, wil haar eens uit Uwen boezem trekken,
En maak een eind aan Uw gestrenge straf.

12

Gij, evenwel, Gij blijft dezelfd’, o Heer’;
Gij zijt vanouds mijn Toeverlaat, mijn Koning,
Die uitkomst gaaft, en uit Uw hemelwoning,
Voor ieders oog Uw haat’ren gingt tekeer.

13

Gij spleet weleer de Schelfzee door Uw kracht;
Gij hebt den kop der woest’ en felle draken,
Het vrees’lijk heir, dat Isrel dorst genaken,
ln ’t hart der zee, verbroken door Uw macht.

14

Uw sterke hand heeft ’s Leviathans woên,
Betoomd, gestuit; deed Farao bezwijken;
Waar ’t woest gediert’ aan duizenden van lijken,
Op ’t dorre strand, zijn rooflust mocht voldoen.

15

Hoe menigmaal hebt G’ ons Uw gunst betoogd,
’t Zij G’ een fontein deedt uit een rots ontspringen.
Of op een hoop de waat’ren samendringen,
Wanneer de stroom door U werd uitgedroogd.

16

De dag is d’ Uw’; ook vormdet Gij den nacht;
Gij schiept het licht, de zon met gloed en stralen;
Door U is d’ aard’ gesteld in juiste palen;
Elk jaarseizoen hebt Gij tot stand gebracht.

17

Herdenk, mijn God, herdenk die wonderdaân!
Een dwaas geslacht heeft Uwen naam gelasterd;
De vijand, van Uw vrees en dienst verbasterd,
Heeft Uwen roem met smaad en schimp belaân.

18

Geef ’t wild gediert’, dat niets in ’t woên ontziet,
De ziele van Uw tortelduif niet over;
Laat, grote God, om een gehaten rover,
Uw kwijnend volk niet eeuwig in ’t verdriet.

19

Beschouw, herdenk Uw vastgestaafd verbond;
Laat dat Uw hart tot ons in liefd’ ontvonken;
Het land is vol van duis’tre moordspelonken,
Vanwaar ’t geweld ons grieft met wond op wond.

20

Dat elk verdrukt’ Uw bijstand eens erlang’;
Laat, laat Uw volk niet schaamrood wederkeren;
Maar wil van hen ellend’ en nooddruft weren,
Opdat z’ Uw Naam verheffen in gezang.

21

Rijs op, o God, rijs op, toon Uw gezag;
Betwist Uw zaak, wees onze Pleitbeslechter,
’t Is meer dan tijd; gedenk, o hoogste Rechter,
Wat smaad de dwaas U aandoet dag op dag.

22

Vergeet niet, Heer’, dien onverdraagb’ren hoon,
Dat luid geroep van al Uw weêrpartijders.
Het woest getier van Uwe machtbestrijders.
Stijgt telkens op tot voor Uw hemeltroon.

WDogMQpUOiBQc2FsbSA3NDozCk06IEMKTDogMS80CkM6IG1peG9seWRpc2NoClM6IMKpIDIwMjQgLSBsaXR1cmdpZS5udQpROiAxNDAKJSVNSURJIHByb2dyYW0gMTYKSzogR20KYzIgQSBCIGMyIGMyIEEgQiBHIEcgRjIgejIgfAp3OlJ1ayBzcG9lLWRpZyBhYW4sIHZlci1kdWItYmVsIFUtd2Ugc2NocmXDqm47DQpGMiBBIEIgYzIgQjIgQSBHIEEgYyA9QjIgYzIgejIgfAp3OlppZSwgaG9lIGRlIHN0YWQgdmVyLXdvZXN0IGxpZ3QgZW4gdmVyLWdlLXRlbjsNCmMyIEIgQSBHMiBjMiBCIEEgQiBjIGQyIGMyIHoyIHwKdzpEZXMgdmlqLWFuZHMgbWFjaHQgaGVlZnQgYWwtbGVzIG5lZXItZ2Utc21lLXRlbiwNCkcyIEEgQiBjMiBHMiBBIEIgRyBHIEYyIHoyIHxdCnc6VXcgaGVpLWxpZy1kb20gdmVyLWRvci12ZW4gZW4gdmVyLXRyZcOqbi4K

Onberijmde versie Psalm 74:1-23 (HSV) Bijbelvertaling aanpassen

  1. Een onderwijzing van Asaf.
    O God, waarom hebt U ons voor altijd verstoten?
    Waarom ontbrandt Uw toorn tegen de schapen van Uw weide?
  2. Denk aan Uw gemeente, die U vanouds verworven hebt,
    de stam die Uw eigendom is, die U verlost hebt,
    de berg Sion, waarop U gewoond hebt.
  3. Richt Uw voeten naar wat voor altijd verwoest is,
    want de vijand heeft alles in het heiligdom vernield.
  4. Uw tegenstanders tierden midden in Uw ontmoetingsplaatsen;
    daar stelden zij hun zegetekens als eretekens op.
  5. Zij raakten bekend als lieden
    die hun bijlen opheffen in dicht geboomte.
  6. Zo sloegen zij al de graveringen ervan
    met houwelen en mokers in stukken.
  7. Zij staken Uw heiligdom in brand;
    tot de grond toe ontheiligden zij de woning van Uw Naam.
  8. Zij zeiden in hun hart: Laten wij die gezamenlijk plunderen!
    Zij verbrandden al Gods ontmoetingsplaatsen in het land.
  9. Onze tekenen zien wij niet, er is geen profeet meer;
    er is niemand onder ons die weet hoelang nog.
  10. Hoelang, o God, zal de tegenstander U smaden?
    Zal de vijand Uw Naam voor altijd lasteren?
  11. Waarom trekt U Uw hand terug, Uw sterke rechterhand?
    Trek haar uit het midden van Uw boezem. Maak er een eind aan!
  12. Toch is God mijn Koning van oudsher,
    Die heil brengt hier op aarde.
  13. Ú hebt door Uw macht de zee gespleten,
    U hebt de koppen van de zeemonsters in de wateren vermorzeld.
  14. Ú hebt de koppen van de Leviathan verbrijzeld,
    U hebt hem tot voedsel gegeven aan het volk in de woestijn.
  15. Ú hebt een bron en een beek doormidden gespleten,
    Ú hebt altijd stromende rivieren laten uitdrogen.
  16. De dag is van U, ook de nacht behoort U toe,
    Ú hebt het licht en de zon hun plaats gegeven.
  17. Ú hebt alle grenzen van de aarde vastgesteld;
    zomer en winter, Ú hebt ze geformeerd.
  18. Denk hieraan, de vijand heeft de HEERE gesmaad,
    een dwaas volk heeft Uw Naam gelasterd.
  19. Geef aan de wilde dieren de ziel van Uw tortelduif niet over,
    vergeet niet voor altijd het volk van Uw ellendigen.
  20. Aanschouw het verbond, want de duistere oorden van het land
    zijn vol woningen van geweld.
  21. Laat de verdrukte niet beschaamd terugkeren,
    laat de ellendige en arme Uw Naam loven.
  22. Sta op, o God, voer Uw rechtszaak,
    denk aan de smaad die dwazen U de hele dag aandoen.
  23. Vergeet het geroep van Uw tegenstanders niet;
    het gejoel van wie tegen U opstaan, stijgt voortdurend op.

Dichter:

Onberijmd: Asaf, berijmd: Genootschap Laus Deo, Salus Populo

Samenvatting:

Klaaglied vanwege een ramp die Gods volk is overkomen: de tempel is verwoest door de Babylonische legers. De psalm bestaat uit twee delen: het eerste deel is een klaagzang waarin Asaf zijn ontreddering uitdrukt. In het tweede deel drukt hij zijn geloof in de almachtige God uit, herinnert aan Zijn reddingen in het verleden en smeekt de dichter God om opnieuw in te grijpen.

Te zingen bij:

Deze website is nog in ontwikkeling

Momenteel is deze website in bèta-versie beschikbaar. U kunt al wel gebruik maken van deze website. In de komende maanden worden moeilijke en verouderde woorden in de klassieke liturgische formulieren voorzien van uitleg. Help mee en ondersteun deze werkzaamheden.

Psalmen: 150 van 150
Formulieren: 0 van 8
Instrumentorgel
Zangwijzeritmisch
Snelheid100M50
BijbelvertalingHSV
Tekst17